BİR SELVİ MASALI

Uzak ülkelerin birinde siyah beyaz bir kartal yaşarmış
Bir gün gölgeler arasında gezerken bir selvi ağacı olmak istemiş
Hep dimdik ayakta kalan bütün ormanı saran bir selvi olacağım demiş
Yalçın tepelerden süzülüp savurmuş ruhunu bir avuç toprağa
Selvi olmak varmış
Yağmurlar yağmış
Güneş açmış
Bir selvi ağacı olarak uyanmış
Kendine bile itiraf edememiş eskiden kartal olduğunu
Dünleri yıkayıp
Yarınları giymiş üzerine
Minik minik selviler yetiştirmiş yüreğinde
Kocaman bir selvi ailesi doğmuş

Sevgiyle beslemiş selvilerini
Sıkı sıkı sarmış her birinin köklerini toprağa
Minik selviler de çok sevmiş onu
Çocuk gözlerinde büyütmüşler selviyi
Abi demişler,yüreklerine kazımışlar abilerini
Ama olmamış
Toprağı varmış selvinin
Suyu da
Ama beslemeye yetmemiş minik selvilerini
O yeşertmek istedikçe kendi gibi dik
Kendi gibi gururlu
Selviler yıllarca birbiriyle çatışmış
Dallarını kırmışlar
Yapraklarını sarartmışlar
O uçmaktan vazgeçip sarıldıkça selvilerine
Bir bir sökülmüş emeğinin teyelleri…
Gölgelerin arasında gölge olmaktan korktukça kararmış Koca Selvi
Dayanamamış
Bir gün ormandan geçen ılık bir rüzgara minik selvilerini salıvermiş
Kimi gülerek gitmiş
Kiminin gözlerindeki yaş ıslatmış toprağı
Kopmak da varmış yürekten
Zaman her sona yeni başlangıçlar eğirirken
Umutsuzca kapatmış gözlerini büyük selvi
Yarın Selvi mi Kartal mı olacağını bilmeden…

Yarın, bugünün sonu. Bugün, dünün…
Dün sonlarımızdan sadece biri
Sona yaklaşırken bir SELVİ nin kaderi
Gözlerimizden eksilmeyen tek şey belki de
Gökyüzündeki YILDIZ ın rengi